Toen ik 10 was en op een christelijke basisschool in groep 7 zat, deed mijn school mee aan het programma Prinsen en Prinsessen. Van alle scholen die deelnamen aan deze uitzending, deed een aantal kinderen auditie voor het sololied van die aflevering, waaronder ik. Dat ik uiteindelijk gekozen was om de solo te doen, werd mij niet meegedeeld door Jamai die in een taart ging zitten of in het geheim een The Voice studio nabouwde in mijn woonkamer. Nee. Gewoon door mijn moeder die werd gebeld op de huistelefoon en wachtte tot ik thuiskwam van het buiten spelen. Ik was superblij.
De opnames zelf waren spannend en heel bijzonder. Één van de mooiste herinneringen aan mijn basisschoolperiode. Tijdens de opnames maakte ik geen foto’s. Mijn ouders moesten het doen met het verslag waar ik mee thuis kwam.
Toen het na een hele tijd op tv kwam, zat iedereen die ook maar een beetje van mij hield op de bank te kijken naar deze uitzending over ‘de hemel’. Ik voelde mij zo trots.
Wat is er veel gebeurt in 20 jaar. In deze aflevering noemen ze nog een adres aan het eind waar je een brief heen kunt sturen met vragen. Niks subscriben, volgen, liken, taggen of The Voice Kids. Gewoon hopen dat iedereen het heeft gezien en het mooi vond.
Om het terug te kunnen kijken namen mijn ouders de uitzending op op videoband. Geen idee waar die inmiddels is. Ik heb deze uitzending al heel lang niet terug gekeken. Ik weet niet eens of mijn man dit ooit gezien heeft. Per toeval vond ik zojuist deze aflevering op Youtube. Het ontroert me. Ik kan niet uitleggen wat precies, maar ik voel van alles door elkaar.
Nu deel ik het. Omdat deze herinnering mij zoveel waard is. Omdat ik er weer bij kan. Omdat het kapsel verdwenen en de zang verbeterd is. En omdat dat kleine meisje in mij (najah, toen was ik al niet echt klein natuurlijk) echt heel trots is.
Youtube video naar de hele uitzending
Bij 6:30 begint ‘Doodgaan is niet leuk’.
kirstenroos 