anti-pest coach

Op IJburg College 2 ben ik anti-pest coach in de onderbouw. Ik houd de sfeer in de deelscholen in de gaten en ben op de hoogte van pestincidenten. Als er iets speelt tussen leerlingen voeren mentoren in eerste instantie de gesprekken. Wanneer dit het probleem niet oplost, ga ik met de leerlingen in gesprek. Daarnaast voer ik gesprekken met klassen als er klassikale zaken spelen.

Twee weken geleden had ik een gesprek met drie eerstejaars leerlingen die ik zelf geen les geef. Er scheen al een aantal maanden iets te spelen, wat niet wilde stoppen. Met weinig voorinformatie ging ik met de meiden zitten. Het werd een lang en moeizaam gesprek, aangezien er veel meer mensen bij betrokken waren dan alleen deze drie.

Na een uur, besloot ik het gesprek te stoppen. Ze kwamen tot een aantal afspraken die ervoor zouden moeten zorgen dat de onderlinge negativiteit zou stoppen. We spraken af elkaar een week later weer even te zien, om te bespreken hoe het die week was gegaan.

Van de mentor van twee van de meiden, begreep ik dat ze positief terug kwamen van het gesprek. Ook waren ze volgens hem de dagen erna veel positiever binnengekomen.

Ik verwachtte tijdens het gesprek de week erna dan ook dat we snel klaar zouden zijn. Maar helaas. Toen ik de vrijdag voor de vakantie vroeg hoe het er voor stond, keken de meiden mij teleurgesteld aan. ‘Het gaat nog slechter dan eerst.’ zei één van hen. Ik vroeg ze naar voorbeelden, en die kreeg ik. Twee van hen zaten ondertussen te giechelen, ongemak dacht ik. Ondertussen was ik hard aan het bedenken wat een goede volgende stap zou zijn. Ze vroegen mij nog: ‘Moeten we nu dan weer een gesprek?’ ‘Nee, dat lijkt mij niet.’ was mijn antwoord. ‘Er zitten nog twee leerlingen op mij te wachten, en alle gesprekken tot nu toe hebben niet geholpen.’ Toen barstten alledrie de meiden in lachen uit. Het was een grap. Het ging heel goed. Ze hadden het zelfs leuk samen! En daarom hadden ze samen bedacht mij voor de gek te houden. Mooi toch?