Inmiddels ben ik bijna 37 weken zwanger, ruim 8 maanden dus. En weer zit ik op de bank, op vrijdagavond. Ik heb zojuist een vriendin laten weten dat ik toch niet naar haar verjaardag kom. Omdat ik zwanger ben. Moe van deze dag, in mijn lijf en in mijn hoofd. En dat vind ik heel irritant. Want ik ben mezelf niet. En ik moet elke keer tegen mezelf zeggen dat dat oké is, dat het er bij hoort.
Kinderen krijgen is prachtig, veel (zo niet alle) clichés zijn waar, maar een zwangerschap is tijdelijk je lijf uitlenen. Even niet voor jezelf, maar even voor de baby. En dat vind ik lastig. Want ik wil het liefst zwanger zijn naast mijn ‘gewone’ leven. Niet ten koste van. Ik vraag mij af of mensen om mij heen het begrijpen. Je inleven in een situatie waar je zelf niet in zit, is lastig. Eigenlijk ben ik tijdelijk even buiten gebruik. Ik ben zwanger. Ik wil zitten, lekker eten voor mezelf maken, wassen draaien, uren naar babykleertjes kijken, slapen, de babykamer inrichten en heel veel series kijken. Maar dat kan niet constant. Want ik heb een peuterdochter en een huishouden. En een man, die heel goed voor mij zorgt, maar niet altijd thuis is. Al zou ik dat nu zo in die laatste weken wel willen.
Ik zit hier echt niet hormonaal te huilen achter mijn laptop. Wat ik wel tracht te doen is andere zwangeren (en eigenlijk ook mijzelf) laten weten dat het oké is. Ik heb het namelijk nooit doorgehad, dat zwanger zijn best zwaar kon zijn, zo tegen het einde. Dat zwanger zijn betekent dat je even jezelf niet bent. De mensen om mij heen hebben het ontzettend goed weten te verbergen. Toch kan ik mij niet voorstellen dat ik de enige ben.
Daarnaast is dit een oproep aan de mannen en de niet-zwangere vrienden en vriendinnen: zwanger zijn betekent een stukje van jezelf tijdelijk opgeven/inleveren. Dat is niet leuk, maar zeer noodzakelijk. Willen jullie de zwangere vrouwen in je omgeving af en toe laten weten dat dat oké is? En ze daar zo nodig even lekker over laten zeiken?
ps: Chiel, dit is niet voor jou. Jij doet dat al, ik houd van je.
kirstenroos 
You are Right. Ik vind dat het moeilijkst, dit niet mezelf voelen. Gewoon een jaar niet, want de eerste drie maanden vind ik hormoneel ook nog een heel gedoe. Ze zijn zo lief, het is zo bijzonder, het is een wonder, maar het niet “normaal voelen” vond ik ook lastig! Inmiddels is Philo 8 maanden, ik ben weer aardig opgeknapt, je komt weer terug. Liefs
Ja, het is iets wat ik goed aan mijn man kan uitleggen, maar het voelt nog een beetje als zeuren om deze aandacht van anderen te vragen. Vooral het ontzwangeren: ik ervoer dat als zwaarder dan zwanger zijn. Maar omdat je dan inmiddels niet meer met volle buik rondloopt, weer aan het werk bent en een schattig baby’tje hebt liggen wordt er niet meer zo vaak gevraagd hoe het gaat als mét dikke buik. Tijdens het ontzwangeren vond ik het écht moeilijk om te accepteren dat m’n lijf nog niet terug was. En nog moeilijker om dat aan anderen uit te leggen of hulp te vragen.
Heel herkenbaar. Zit nu in díe fase 🙂
Ik herken het helemaal, ben nu 18w van mijn 2de en ben de eerste maanden ziek geweest waardoor ik steeds moest afzeggen. Was ook echt bang dat iedereen mij lui zou vinden want normaal ben ik een bezige bij